Hoi hoi, vandaag ben ik weer met jullie mee geweest, en wat maken jullie er toch een feestje van. Omdat ik het heel bijzonder vind dat ik nu met een Feyenoord shirt rondloop met (nou moet ik het wel goed schrijven ) “medewerker van GGZV” z’n naam er op. En hij met de mijne, wil ik (wederom in een blog, sorry) laten weten hoeveel dit voor mij betekend. Dus hier mijn verslag van vandaag.

Helden en een krachtig ritje.

Nou nou, deze dag was compleet anders dan hoe ik het mij had voorgesteld. Het zou een vermoeiende dag worden, vol obstakels en moeilijkheden die me volledig zou uitputten. En nou moet ik je zeggen , ik ben ook volledig uitgeput, maar mentaal sterker dan ik me de afgelopen maanden gevoeld heb. Ik heb kracht om te vechten. Ik heb dan wel nog niet gewonnen, maar ik heb in ieder geval niet verloren !

Hoera! Zou het dan eindelijk? Zou die overplaatsing dan echt gaan plaatsvinden ? Het begint er op te lijken! Ik mag zelfs een dagje komen wennen! Maar omdat het op zo’n korte termijn mag, kunnen mijn ouders geen vrij vragen , en socios kunnen (of willen ) niet mee. Dan maar alleen , heel spannend, want vervoer gaat bij mij niet altijd even goed. Ik heb nogal de neiging om uit rijdende auto’s te klimmen enzo, wat voorheen altijd ambulance vervoer betekende. Maar gelukkig hebben we GGZ vervoer ! (Ja ja dames en heren, loopt u vast in uw behandeling? Bel GGZ vervoer en in één ritje doet u genoeg energie op voor een maand) zoals jullie in mijn eerste blog kunnen lezen heb ik echt enorm goede ervaring met deze mensen. Maar ook deze keer stelde ze me niet teleur…..

Stress stress en nog meer stress, wat neem ik mee? Wat nou als het niet goed gaat , wat nou als ik te laat kom? En ga zo nog maar even door. De wekker is om half 8 vanochtend gegaan , maar m’n bed had last van verlatingsangst dus om m’n bed te steunen ben ik nog even bij hem gebleven. Pure opoffering natuurlijk, maar dat heb ik voor hem over…..

Resultaat is dat ik als een kip zonder kop over de afdeling ren, dan ben ik weer die telefoon kwijt , dan weer m’n boekje, en zoals altijd m’n verstand. Ontbijt naar achter gewerkt en gaan met die banaan. En door al die stress ben ik weer te vroeg klaar…..

Ik zit bij de dagopening, als de leiding gebeld wordt dat de mannen van GGZ vervoer er bijna zijn. Ik ga snel nog even sigaretje roken , en natuurlijk valt de deur weer achter me dicht. normaal gesproken geen probleem, maar nu wel , want de bel doet het niet…. En zo ben ik buitengesloten op een gesloten afdeling. Vreemde gewaarwording. Maar gelukkig horen ze me kloppen en doen Ze de deur open. Nog snel een knuffel geven aan alle lieve meiden op de groep, en dan is het zo ver. Ze zijn er.

De deur gaat open en gelijk roept een van de 2 , heeeeey “D”, ken je me nog, wat was ik blij dat ik je naam zag! En of ik hem herken! Het is een van de heren die met mij naar het ziekenhuis is geweest , en met mij handstanden heeft gemaakt in de gang (dat heeft diepe indruk achter gelaten ?) er valt echt een last van m’n schouders en m’n maag gaat weer uit de knoop, nou ik nog… als een blij ei staat hij te stuiteren, en of ik nou wil of niet, je MOET er gewoon vrolijk van worden. Eigenlijk zouden we nog moeten voorbespreken, maar met deze heren is dat echt niet nodig.

Lachend stap ik in het busje, de socio houd m’n broekband vast voor de zekerheid , maar achteraf gezien was dat niet nodig geweest, bij deze heren loop ik wel weg NA de autorit, want dat wil je echt niet missen. Ik kruip het busje in en meneer het blije ei gaat (helaas) voor in zitten, maar heel helaas is het niet , want ze collega is net zo aardig als hij (jullie vechten zelf maar uit wie er aardiger was ?) ik ben overdonderd van het enthousiasme van de heren. Het blije ei (ja sorry zo noem ik je maar even , mocht ik je naam (alleen voor naam ) mogen vermelden, zeg dat even, anders heet je deze hele blog lang blij ei??) is niet gehinderd door het raampje tussen de bestuurders kant en de passagier kant, want hij roept gewoon nog net een tikkeltje harder, “wat ben ik blij dat je in mijn auto zit, je weet niet hoe blij ik was dat ik jou naam in de mail zag staan, vorige keer kon ik niet !” Volledig op m’n gemak brul ik terug “ja je was op vakantie ! Dan heb je dat” hij lacht , en echt waar , nog voor we het terrein afrijden is de spanning voor de rit gezakt. Terwijl meneer blij ei voorin muziek aan zet , (foei , niet op je telefoon tijdens het rijden “doe ik niet, ik doe alles met Siri!”) klikt het meteen met de meneer achter in.

De sfeer zit er goed in , want we gaan naar Rotterdam, en beiden blijken Feyenoord fan te zijn, en dus moet en zal Feyenoord muziek op gaan. Nou houd ik niet echt van voetbal , en heb ik niks met Feyenoord. En ik kan het niet laten de naam Ajax te laten vallen, beiden trekken een vies gezicht en laat ik het zo zeggen, het levert een boel grappen op. Wanneer kneiterhard het Feyenoord lied aan gaat til ik me schoen op, en zeg ik grijnzend dat ik het niveau gevonden heb, onder m’n schoen. Sportief als ze ze zijn kunnen ze daar wel om lachen. Wanneer hij vraagt welk liedje ik op wil zie ik mijn kans en zeg, bullet van Hollywood undead! Ik weet wat komen gaat , maar hij overduidelijk niet want het nummer knalt door de spiekers. Een vrolijk haast kinderlijk deuntje, maar de tekst past daar niet bij ?. Wanneer ik het zinnetje “My legs are dangling off the edge,

A stomach full of pills didn’t work again,

I’ll put a bullet in my head and I’m gone, gone, gone, gone” gezongen heb , roept hij verbaast “whaaat “D”, wat is dit, zoon deuntje en dan deze tekst?!” Ik lachen natuurlijk, want dat was precies de reactie waar ik op gehoopt had. “Dit gaan we niet luisteren hoor, mag ik m af zetten? Ik wil helemaal niet in deze flow!”

Buiten alle gekkigheid om hebben we ook echt een goed gesprek daar achter in die auto, het praten gaat vanzelf, zonder dat ik stomme dingen zeg(voor mijn gevoel). Zo vreemd. Waar ik normaliter maanden doe over mensen vertrouwen, hebben deze twee heren het in één autorit voor elkaar. De meneer achterin vraagt naar m’n tekeningen , en naar mijn sport (het blije ei heeft kennelijk zijn collega honderduit verteld over mijn capriolen en lenigheid van onze eerste rit. (Een spagaat in de lift enzo) hij vraagt waarom mijn arm in een sling zit, en zo komen we bij een onderwerp wat mij zo dwars zit momenteel. Die PNEA aanvallen, die zo heftig zijn dat ik nu in 4 weken tijd m’n schouder een stuk of 7 keer uit de kom heb gehad. En dat ik zo baal dat ik nu niet kan sporten en niet kan trainen. En terwijl ik praat merk ik tot mijn verbazing op dat hij écht luistert, en meeleeft. Iets wat ik niet vaak meemaak.

Eigenlijk duurt de reis me veel te kort. En dat terwijl ik wagenziek ben, en bang ben in auto’s. Ik vind in deze ene rit meer gehoor en meer medeleven dan ik in mijn huidige opname ooit gekregen heb. Ik blijf me verbazen dat er dus ook mensen bestaan die me niet als oud vuil behandelen, en niet tijdens een gesprek een timer zetten, zodat ze niet te lang met mij in gesprek gaan. En gek genoeg merk ik dat ik minder ga praten, want deze mannen hoef je niet te vertellen of uit te leggen. Die begrijpen het zo ook wel. Zou dat nou dat gevoel zijn wat mensen bedoelen als ze het over “je veilig voelen” hebben? Die vraag blijft me bezig houden.

Wanneer we bij de locatie aan komen breekt de spanning toch een beetje op, ik merk dat m’n focus uitgaat naar de punten waar de mogelijkheid tot weglopen is, maar ook dit zien zij direct. en blijven naast me staan tot ik de deur door ben en wenst me succes , stiekem kijk ik uit naar de terug reis.

Ik zit in gesprek met mijn nieuwe psychiater als ik het GGZ busje (wat overigens niet echt opvalt, gewoon een normaal busje met een klein onopvallend logo van GGZ) zie aan komen rijden. Net iets te enthousiast zeg ik “ze zijn er!” Want ondanks dat de psychiater een aardige man is, ben ik een beetje klaar met het gesprek. En daarbij zie ik voor het eerst in tijden niet zo erg op tegen de terugweg.

Lachend staan ze klaar, en met een grijns op hun gezicht zeggen ze dat ze een verrassing voor me hebben! Een verrassing? Voor mij? Nou breekt m’n klomp echt (had gekund als ik nog in dat boerengat zou wonen waar ik vandaan kom) ze lopen mee naar de afdeling en na behoorlijk wat aandringen mag hij m’n tas dragen (hulp vragen en accepteren behoort niet tot mijn talenten) eigenlijk wil ik nog heel graag een sigaretje roken, maar ik durf het eigenlijk niet te vragen. Tijd is geld  en geld moet je waard zijn, en dat ben ik niet. Maar ergens ver weg uit m’n kleine teen komt een beetje moed ,en vraag ik voorzichtig of ik nog een peukje mag roken. “Natuurlijk joh, neem je tijd” . Weer zo een bijzonder moment voor mij. Dat iemand de tijd neemt voor me, en mij de tijd gunt om even m’n hoofd te legen.

Na de sigaret komt toch weer dat lastige “instap” moment. Ik haat dat momenten , het is dan zo definitief dat ik terug moet naar de hel die een kliniek heet. Mijn hoofd schreeuwd “pak je kans , je kunt nu nog weg!” Maar gelukkig heb ik de kans daar niet voor, en neemt een van de heren me bij m’n arm en helpt me de auto in, geen geduw of getrek, gewoon net even die arm die ik even nodig heb.

Vermoeid en gespannen beginnen we aan de terugreis, ik merk dat ik erg in mezelf keer en in die zwarte gedachte wereld getrokken wordt. Maar het lukt me om me te focussen op “de verrassing”  ze zitten beide te glunderen en ik weet werkelijk waar niet wat ik moet verwachten. Ik zit een beetje te gissen, maar kom niet veel meer te weten dan dat het met Feyenoord te maken moet hebben. Zuchtend beken ik dat , als ik een vlag ofzo zou krijgen, ik hem wel op m’n kamer op zou hangen , maar dan wel achter m’n kast.

Ik heb geen idee waar we zijn, maar wat ik wel weet is dat dit nooit de snelweg terug kan zijn, want we zitten midden tussen de winkels. Verbaast merk ik op dat dit toch nooit de goede weg kan zijn. Als antwoord krijg ik “wacht maar af, we hebben een verrassing” . Dus gespannen wacht ik af. We stoppen ergens op de hoek en meneer blij ei vraagt hoe lang hij heeft (op de heen weg moest hij met uitstappen opschieten van mij , als grap natuurlijk) en ze krijgen me zo gek dat ik de timer aan zet. Drie en een halve minuut krijgt hij, en daar sprint hij weg, om niet veel later met een zwarte tas terug te komen, wanneer hij dichterbij komt zie ik overduidelijk een Feyenoord logo. Dus toch ! Ik merk al dat de traantjes komen en veeg ze gauw weg, “ ja, er zijn misschien veel mensen die het anders aan zouden pakken, maar dit hadden wij bedacht omdat we je zo bijzonder vinden, en omdat je die mooie blog had geschreven en je daar voor willen bedanken, heb ik dit gekocht” hij haalt 2 neon oranje shirts uit de tas en vervolgt “je moet maar kijken welke, maar eigenlijk wil ik die met jou naam er op , want ik ben fan van je” en voor het eerst komen die woorden binnen, en dan houd ik het ook niet meer. Een beetje verlegen vraag ik of ik hem een knuffel mag geven. En dat mag. We maken een foto en ik besef me dondersgoed dat dit heel bijzonder is , en dat dit niet in hun taakomschrijving staat. De woorden komen binnen, en voor het eerst in heel lang voel ik me gewaardeerd. Nooit gedacht dat een Feyenoord shirt me zo diep zou raken.

We rijden verder en ik ben zit vol trots achterin , in een Feyenoord shirt. Ik ben nog een beetje beduusd van alles en kan nog niet bevatten dat dit echt gebeurd. Ik bied beverig nog m’n excuses aan dat ik niet zo goed ben in het laten zien van emoties , maar dat ik dit echt enorm waardeer. M’n excuses wordt met de snelheid van de wind achter m’n raampje weg gewuifd, En daarmee vliegen er ook een heleboel negatieve gedachtes en gevoelens het raampje uit. Ik ga ze niet uitzwaaien, want missen ga ik ze niet.

Ondanks deze mooie bijzondere dag wordt de spanning van het terug moeten en alle indrukken me teveel, ik raak weg in een PNEA aanval. Voor degene die niet weten wat dat is, het is eigenlijk spannings epilepsie, net als dat je hoofdpijn krijgt of flauwvalt van de spanning,krijg ik een epileptisch insult van de spanning. Het is een manier van mijn lichaam om te zeggen, dit kan ik niet meer, ik kap er mee. Ik krijg zelf, buiten het ontwaken, niets mee van die aanvallen. Maar wanneer ik wakker wordt staan we naast de weg, en houd iemand m’n hand vast, en vraagt of ik er weer ben. Nog enigszins gedesoriënteerd mompel ik ja, ik ben echt bekaf. “We hebben je geprobeerd zo veel mogelijk gerust te stellen, en ik heb je handen vastgehouden in de hoop dat je schouder niet uit de kom ging. Ik mompel nog een excuses en verwacht eigenlijk de preek die ik normaal krijg, maar er komt niets. Geen boze blikken, geen diepe zucht… en m’n schouders zaten nog in m’n skelet. Wat een helden .

We praten nog wat, maar ik begin steeds meer op te zien tegen de deur van de afdeling. Zuchtend vertel ik dat ik niet kan zeggen dat ik moe ben als ik terug kom, omdat ik dan niet meer mag roken, maar dat ik ook niet meteen m’n bed in wil zonder even tot mezelf te komen. Ze bieden aan mee te gaan naar binnen zodat ik nog even mag roken, maar helaas gaat dat feest niet door. Overprikkeld, uitgeput , maar tegelijk mentaal zo veel sterker stap ik uit. Ik kijk gewoon uit naar de volgende rit. Jammer dat deze helden (want dat zijn ze) alleen vervoer doen. Ik weet genoeg mensen die ik graag achter het stuur zou zetten als dat betekende dat ik ze niet dagelijks in de zorg tegen zou komen. Maar deze mannen horen daar niet bij. Ik hoop oprecht dat ik ooit zo ver ben dat ik zelfstandig kan reizen, of met de taxi kan, maar het jammere is dat ik dan nooit meer deze krachtige ritten heb met deze helden.

Deze blog heb ik nog niet geplaatst, omdat ik het eerst naar jullie wou sturen. Want ik weet niet of er iets in staat wat jullie er liever uit willen . Volgende keer kom ik Feyenoord shirt, met Feyenoord tas ! Ik werd aan tavel al jaloers aangekeken door mensen die dat shirt maar al te graag willen hebben. Die Feyenoorders zijn zo slecht nog niet.

Groetjes van “D” (en m’n vader)

*werkelijke namen zijn in verband met privacy verwijderd en vervangen door “D” en “medewerker van GGZV”